Weer ruim een week later komt het einde in zicht. De Fowie en bemanning is nog intact en het is een heel avontuur geweest dat wellicht te vroeg ten einde komt. Helaas dwalen de gedachten hier en daar al af naar het gewone leven wat te wachten staat. Werken en voetbal gaat weer de overhand krijgen en de grote open zeevlakte en het vreemde gevoel van vrijheid zal verdwijnen. Een gedachte met gemengde gevoelens want ook ik had graag nog verder gewild de Atlantische Oceaan over, een kans die ik misschien nooit meer krijg. Wel kan ik zeggen dat mijn doelstelling Gibraltar is bereikt ondanks de paar dagen verlies in de starthaven.
Via Menorca en Mallorca met hier en daar een stop in een van de vele baaien uiteindelijk drie dagen op Ibiza gezworven. Een plek die ik persoonlijk nooit meer hoef aan te doen. Gewoon onwerkelijk in alle opzichten en uitersten. Na met de brommer vol gas rond gereden te heben, een bezoek aan de Oude Stad en Homo gedeelte en een bezoek aan een Poolparty had ik het wel gezien ondanks al het vrouwelijk schoon. Ik was dan ook blij dat we koers gezet hebben richting Formentera, een eilandje net onder Ibiza in afwachting van de “wind”.
De wind blijft de rode draad in het geheel. Op de motoren varen is gewoon niet leuk. Stomen noemen we dat. Helaas is het niet anders en moeten we hier en daar de motoren lekker laten tokkelen. Stom is dat..lig je lekker te pitten en de wind pikt op, de zeilen gaan de lucht in en boem….motoren uit en je wordt wakker.
Een groot gemis op het moment is de kapotte Watermaker. Met vijf man aan boord is 700 liter zo verdwenen ook al doe je zo zuinig. Dit heeft als gevolg dat we een haven moeten aandoen om water te halen en zo gemakkelijk is dat niet aanmeren met plus 25 knopen wind. Gelukkig heeft 1ste stuurman dermate controle over het roer en motoren dat ook dit avontuur succesvol en zonder schade afgerond wordt. Vanuit Cartagena direkt weer de zeilen hoog met 30 knopen wind waarop we het grootzeil op het tweede rif moeten zetten met een heftige deining van enkele meters die naarmate de dag vordert steeds langer wordt. De Fowie blijft heerlijk stabiel ook al denk je dat de golven je gaan overspoelen. Heel bizar maar het vreemde is dat ook dit went en zelfs gewoon genieten wordt. Op een moment stapte eerste stuurman in iets wat achteraf een kleine octopus bleek te zijn die dus door een golf aan boord gegooid is.
Na alle al eerder vertelde gebeurtenissen is ook het spotten van dolfijnen voor de Fowie “normaal” geworden. Het laatste stuk tot Gibraltar lijkt het wel of ze ook die kant op moeten en komen ze regelmatig voor de boeg spelen met als hoogtepunt net voor Gibraltar een vaarwel groet van misschien wel 100 stuks.
Ik en Maarten zullen de Fowie hier gaan verlaten en moeten straks op zoek naar een vlucht. Waarschijnlijk gaan we nog eens gezamelijk uit eten, beklimmen de we de Apenrots en gaan we lekker een pub in. En daarmee komt de reis ten einde. We zijn maar 3 weken op pad geweest maar ik heb het gevoel veel langer en “echt” weggeweest te zijn.
Tot slot een dankwoord aan De Smalle. Voor het aan boord nemen van een onervaren bemanning, het geduld (wat ook wel is op raakte) alles vijf keer te vertellen, het koken, lange nachten maken, en ook compromissen te maken door bijvoorbeeld de jongens los te laten op Ibiza waar hijzelf nauwelijks van boord gegaan is. Dat het je allemaal is meegevallen doet me deugd. Ik persoonlijk heb veel geleerd en hoop ergens in de toekomst je nogmaals vergezellen op de Fowie.
Bedankt Smalle
Leave a Reply
You must be logged in to post a comment.