Je vliegt op maandag avond naar Beziers Frankrijk met David Junior en Blok. Daar aangekomen opgehaald door de Groene Limousine en netjes naar ons plezierjacht gebracht die we gecharterd hebben om eens rustig te ontspannen met een klein zeilreisje van +- 2300 nm. Fowie moet namelijk richting NL maar zolang zullen wij niet aan boord zijn. Persoonlijk hoop ik tot ergens bij Gibraltar te komen.
Daar aangekomen aanschouwde ik de Fowie voor de eerste maal. Ons plezierjacht maakte een dermate indruk op me dat ik niet direkt aan boord stapje maar even een aantal minuten op de kade heen en weer steggelde om hem te bekijken. Toch een stuk imposanter dan de foto’s die ik al eerder gezien had. Deze eerste kennismaking is eigenlijk op dit moment, bijna een week later, nog gaande.
We wisten al dat we niet direkt konden vertrekken omdat er nog een aantal reparaties en onderdelen onderweg waren. Uiteindelijk was Fowie de vrijdag erop gereed te vertrekken. De drie dagen hiertussen heb ik het schip bestudeerd. Gewoon simpele dingen als waar ligt wat qua inventaris/proviand en wat doet deze dit of dat. Tjonge jonge wat een hoop haken en ogen in zowel figuurlijke als letterlijk zin. Naast de aangebrachte reparaties en verbeteringen natuurlijk ook tijd om lekker te zwemmen, biertje doen en uit eten gaan. Maar naast deze ontspanning blijkt tot onze schrik dat ook wij (De Witte, Blok en Joost) moeten werken. Wij hadden deze boot toch gecharted? Dek schrobben / poetsen / leren knopen / boodschappen etc werden vakkundig gedelegeerd op de typische “Van Brakel” stijl. Deze manier van leiding geven moet nog in boekvorm worden uitgebracht. Ik verwacht een bestseller met auteur ondergetekende. Daarnaast hoop ik als leek toch ook het een en ander te leren over het zeilen en navigeren in het algemeen. De donderdag hebben De Smalle en Eerste Stuurman een beetje geoefend in manoeuvreren en aanmeren en later op de dag hebben we nog even de haven verlaten en Fowie op een test vaartje getrakteerd. Dit was als je het mij vraagt al een woeste zee. Maar ik vreesde het ergste want dit stelde uiteraard helemaal niks voor aldus de Kapitein. Dat beloofd nog wat want ik en Die Witte hadden wel wat last van de gevreesde zeeziekte. Vrijdag was het dan zover. De laatste onderdelen waren binnen en eindelijk kon Fowie na acht weken Canet en Roussillion vertrekken op koers naar Roses, Spanje. Pak hem beet 45 nm wat al direkt nachtwerk werd waarbij Die Witte besloot toch nog even de vissen te voeren. Ik had me op het ergste voorbereid maar het viel alles mee dankzij een redelijke zee en wind. De Smalle en Rob hebben de nacht samen doorgetrokken met af en toe visite van de rest van de bemanning.
Op dit moment van schrijven varen we bijna Menarco binnen. Een overtocht van ruim 120 nm met een bliksem start en daarna, zoals verwacht volgens de weerberichten, helaas veel de motoren moeten bijzetten. Ik zit nu bijna 30 uur op zee met echt helemaal niks om me heen, geen bereik op de telefoons en hooguit 1 zeilboot en 4 vrachtschepen aan de horizon kunnen waarnemen. Er onstaat een vreemde soort van rust en nog zou ik het geen probleem vinden nog een dag door te zeilen.
Communicatie en werken in teamverband is cruciaal aan boord. Dat liep ik het begin wat stroef vanwege de zero kennis van de onervaren nieuwe bemanning. Dat gaat nu al veel beter. Eerst voorbespreken wat er gaat gebeuren en door wie en vervolgens uitvoeren. Kennisoverdracht staat centraal en de Smalle gaat ons al veel beter aansturen en sterker nog misschien hier en daar ook andersom. Het is zo verschrikkelijk leuk als je al na drie dagen zonder tussenkomst van de eindverantwoordelijke de zeilen laat zakken of gewoon jouw gedachte van een mogelijke koers voor te leggen.
Tot zover mijn eerste ervaringen.
Chef Organisatie en uiteraard Penningmeester